PAŁAC W CIECHANOWICACH:
Ciechanowie to obecnie wieś w górnej części przełomowej doliny Bobru, położona na wysokości 400 – 450 m. n.p.m. w północno-wschodniej części Rudaw Janowickich, u podnóża Gór Ołowianych (Góry Kaczawskie). Powstanie tej jednej z najstarszych na tym terenie osad (wzmiankowana już w 1203 r. – początkowo nosiła nazwę villa Rudolfi, później Rudelsdorf) zawdzięczamy cystersom z Lubiąża, którym w 1203 roku Henryk Brodaty nadał 500 włók ziemi. Pierwotna nazwa miejscowości brzmiała Villa Rudolf.
Rozwój wsi od XVI wieku do roku 1925 związany był z wydobyciem i przeróbką rud miedzi, srebra i ołowiu, o czym jeszcze obecnie świadczą widoczne hałdy pokopalniane, zawalone szyby i sztolnie. Właścicielami majątku byli: rodziny rodu von Hochberg, von Reichenbach, von Pritwitz, Freiherr Friedrich Seusst von Pilsach (1905 r.), dr prawa Edward von Eichborn (1921 i 1937 r.). W 1754 roku król Fryderyk II nadał Ciechanowicom prawa miejskie, które zostały odebrane po reformie administracyjnej w Prusach w 1809 roku.
Obecny pałac był pierwotnie zbudowany (w XVII w.) jako renesansowy dwór obronny otoczony fosą, przez którą przerzucono kamienny most. W pierwszej poł. XVIII w. zamek wodny gruntownie przebudowano. Kolejnej rozbudowy dokonał Fryderyk Bernard von Pritzwitz w roku 1846. Zgodnie z panującą wówczas modą założył tu park krajobrazowy na rzucie trójkąta. Otaczał go kamienny mur wsparty na cokołach, z których kilka się zachowało. Fosę i pobliski staw włączono do zespołu ogrodu paradnego. Pałac jest budynkiem wymurowanym z kamienia i cegły, otynkowany, wzniesiony na rzucie prostokąta, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem dwuspadowym z facjatą w osi głównej. Od północnego-zachodu znajduje się oszklona weranda. Fasada jest siedmioosiowa, ozdobiona pilastrami kompozytowymi, z centralnie usytuowanym wejściem ozdobionym kamiennym portalem. Ponad częścią środkową zaznaczony jest trójkątny szczyt. Elewacja frontowa zachowała podziały ramowe wykonane za pomocą podwójnych pilastrów i wydatnego gzymsu wieńczącego. We wnętrzach zachowały się sufity z dekoracją fasetową, część pomieszczeń przykryta jest sklepieniami kolebkowymi obecna też jest boazeria. Zachował się ozdobny portal z 1 połowy XVIII w. wspierający balkon o fantazyjnej linii. Okna umieszczone są w obramowaniach z piaskowca. Boczne elewacje 4–osiowe i tylną zdobią płaskie lizeny w narożach. Po II wojnie światowej w pałacu mieścił się sierociniec, a następnie szkoła podstawowa. Z uwagi na bezpieczeństwo dzieci staw i fosę zasypano oraz rozebrano kamienny most. Z dawnego parku przypałacowego pozostały skupiska ciekawej roślinności, kępy drzew, a wśród nich: stare buki, lipy drobnolistne, jodły (zielona i olbrzymia), sosna, limba. Grupa lip jest pozostałością dawnej alei biegnącej groblą fosy. Obecnie ów drzewostan jest w formie szczątkowej.
Jednym z właścicieli pałacu był Friedrich Graf von Moltke, który był adiutantem pruskiego feldmarszałka Blüchera i który 26 sierpnia 1813 r. rozgromił nad Kaczawą Francuzów. Von Moltke natomiast utonął w Łebie. Wydarzenie to upamiętnia kamienna płyta obok pałacu, po prawej stronie drogi (i 4 m od niej) do Miedzianki (Rys. XXX). Kilkanaście metrów na wschód od tego miejsca, też przy drodze, znajduje się współczesny prostokątny stół granitowy z takimi samymi siedzeniami. Doskonałe miejsce na chwilowy odpoczynek (Rys. XXX).
Po drugiej wojnie światowej pałac remontowano w latach 1970 i 1976 r. Od kilku lat pałac stanowi własność prywatną i jest cały czas remontowany. W 2009 roku dokonano odkrycia renesansowych fresków w niemal wszystkich pomieszczeniach pałacu. Zgodnie z decyzją konserwatora zabytków wszystkie freski muszą zostać odnowione przez nowego właściciela, a jest to suma niebagatelna. Do tego czasu obiekt nie uzyska pozwolenia na pełnienia zamierzonej funkcji gospodarczej, a to może mieć niekorzystny wpływ na dalsze funkcjonowanie obiektu, który de facto na siebie nie zarabia.
-
Ostatnie wpisy
Najnowsze komentarze
Archiwa
Kategorie
Meta